Van Enschede naar onze regio: 'We hebben hier al veel mooie momenten meegemaakt'
De Enschedese Wies Haaring is iemand met een groot hart. Zo heeft ze altijd in de zorg gewerkt en runt ze momenteel samen met haar man Peter dagopvang De Wael in Monster. Wat begon als een toevallige ontmoeting in de Grolsch-fabriek groeide uit tot een leven samen in het Westland. Inmiddels voelt Wies zich helemaal thuis in deze regio en heeft ze met haar dagopvang een bijzondere plek gecreëerd voor mensen met dementie en eenzaamheid.
"In 2003 verhuisde ik vanuit het oosten naar het westen van Nederland. Niet direct naar het Westland, maar eerst naar Den Haag, waar ik in de wijk Houtwijk/Loosduinen woonde", vertelt Wies. "Ik werkte toen bij Mechropa, een verzorgingshuis aan de Scheveningseweg. Anderhalf jaar heb ik daar met veel plezier gewerkt, totdat ik besloot naar het Westland te verhuizen. De reden? De liefde."
Haar man Peter is namelijk een echte Westlander. "We leerden elkaar kennen in Enschede, in de Grolsch-fabriek", herinnert Wies zich. "We ontmoetten elkaar tijdens een rondleiding. Wat begon als een toevallige ontmoeting groeide uit tot een relatie en uiteindelijk een leven samen in het Westland."
Warenhuizen
Westlandse termen waren voor Wies soms even wennen. "Wat me opviel toen ik hier kwam, waren de kassen. Waar ik vandaan kom, zie je vooral weilanden en boerderijen, dus dat was echt even wennen. Ik herinner me nog dat mensen hier over een 'warenhuis' spraken. Ik dacht meteen aan De Bijenkorf, maar het bleek een bijnaam voor de kassen te zijn."
"De Westlandse taal zit vol verrassingen. Zo begreep ik niet meteen dat 'een bakje' gewoon een kop koffie betekent. Ook het verschil tussen 'neerleggen' en 'daar leggen' zorgde weleens voor verwarring in gesprekken met collega's. Maar juist die kleine misverstanden waren grappig."
Gelukkig kreeg Wies voldoende hulp. "Toen ik hier net woonde, kreeg ik een Westlands woordenboek. Dat hielp me om een aantal lokale uitdrukkingen beter te begrijpen. Toch blijven er verschillen. Soms gebruiken wij uitdrukkingen die Westlanders niet direct begrijpen. Als ik bijvoorbeeld zeg: 'Ik voel me niet zo lekker', dan zeg ik in mijn dialect: 'Ik ben sloerig in 'n rakkert'. Dat betekent simpelweg dat ik me niet lekker voel. En als ik bloemen krijg, zeg ik automatisch: 'Dank, dit zet ik even op de vaas'. Maar Peter corrigeert me dan altijd: 'Zet ze maar in de vaas'."
Werk
Wies begon met werken in diverse zorginstellingen waar het nog maar de vraag was of ze wel in het Westlandse plaatje paste. "Na mijn verhuizing naar het Westland begon ik in De Lier te werken, bij de Triangel. De mensen daar werkten al lang samen en als Tukker was het soms moeilijk om erbij te horen. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Daarna werd ik leidinggevende en ging ik werken in De Kreek. In 2018 besloot ik samen met mijn man Peter de stap te zetten en een eigen dagbesteding in Monster te starten."
Dat was niet eenvoudig, want er kwamen veel eisen bij kijken. "Dankzij de gemeente Westland hebben we de vergunning gekregen en konden we starten. Dit was zes jaar geleden, en onze dagopvang is voor mensen met dementie en/of eenzaamheid. De mensen die komen, worden opgehaald of komen zelf. Sommigen komen drie dagen per week, anderen slechts één of twee dagen. De vraag is groot, zowel in deze regio als landelijk, maar er zijn helaas maar weinig particuliere initiatieven zoals de onze."
Dagopvang De Wael
Het idee om de dagopvang te beginnen ontstond bij haar man Peter. "Hij had een installatiebedrijf in de glastuinbouw en werkte voor een klant in het noorden van het land, die ook voor zichzelf begon. Daar was het idee voor een soort ‘kas' als zorglocatie ontstaan. Peter kwam thuis met dit idee en samen hebben we het verder uitgewerkt."
Het idee uitwerken naar realiteit verliep niet zonder slag of stoot. "Het was niet makkelijk, maar we hebben veel geleerd en alles moest voldoen aan strikte eisen. Gelukkig heb ik een zorgachtergrond, en dat heeft ons geholpen om dit te realiseren."
In de dagopvang worden allerlei activiteiten georganiseerd zoals sjoelen, boksen, biljarten, jeu de boules, rummikub, schilderen en fietsen. "Mensen genieten van het sociale contact en de ontspannen sfeer. Er is geen vaste indeling, behalve het sjoelen, dat heel serieus wordt genomen. Aan het einde van het jaar hebben we altijd een bekerwedstrijd, en het afsluiten doen we vaak met een kerstdiner in een nieuw restaurant in het Westland, bijvoorbeeld bij Lolo by Gina."
Er vinden ook bijzondere momenten plaats. "We hebben hier al veel mooie momenten meegemaakt. Zo zagen we bijvoorbeeld een verliefd stelletje opbloeien. Het was echt bijzonder om te zien hoe zij elkaar vonden, zelfs in de zorg."
Saamhorigheid
De betrokkenheid in de regio is sterk aanwezig. "Wat me echt raakt, is de steun die we krijgen van de Westlandse gemeenschap. Niet alleen van de bezoekers van de dagbesteding, maar ook van hun mantelzorgers en familie. Ze beschouwen ons als familie, en dat gevoel is wederzijds. Er is altijd begrip als we een dag gesloten zijn, en we weten elkaar altijd te vinden."
"Peter, die geen zorgachtergrond heeft, is geliefd bij de bezoekers en heeft een natuurlijke gave om met hen om te gaan. Soms zeggen ze tegen hem: 'Peter, jij hebt het mooiste beroep van de wereld!' En dat is eigenlijk ook zo."
Toekomst
"De vraag naar dagopvangen groeit niet alleen in het Westland, maar landelijk. Helaas zijn er maar weinig initiatieven zoals het onze. Ik hoop dat er in de toekomst meer plekken komen, want de behoefte is groot. Maar één ding is zeker: het Westland heeft mij met open armen ontvangen, en ik voel me hier echt thuis."