Van Delft naar onze streek: 'Op dat moment besefte ik: ik hóór erbij'
Toen Marianne Dijksma op twintigjarige leeftijd verliefd werd op een jongen uit De Lier, kon ze niet vermoeden dat dit de start zou zijn van een nieuw hoofdstuk in haar leven. "We zochten samen een huis, maar in Delft was dat lastig", vertelt ze. "We schreven ons in voor een woning in De Lier en stonden op de lijst voor een nieuwbouwproject." Niet veel later kregen ze een telefoontje met de mededeling dat ze waren geselecteerd voor een huis aan de Muskaat.
"We waren helemaal door het dolle heen en zijn diezelfde avond nog gaan kijken", herinnert Marianne zich zo'n dertig jaar later. Het huis bleek splinternieuw. "De vorige bewoner had zijn oog op een ander huis laten vallen en had nooit in het huis gewoond. We waren zo gelukkig, het was echt een droom die uitkwam."
Wennen
Ondanks dat de afstand tussen Delft en De Lier relatief klein is, in vergelijking met bijvoorbeeld Colombia of Brabant, was het voor Marianne wennen. "Ik kwam uit Delft, waar ik boven een winkelcentrum woonde. Daar waren altijd mensen", vertelt Marianne. "Destijds waren in De Lier de winkels op woensdagmiddag en zaterdagmiddag om 16.00 uur gesloten. Het voelde in het begin alsof ik niets meer te doen had."
Dit zorgde er soms voor dat Marianne zich eenzaam voelde. "Ik had weinig aansluiting, omdat mijn man ook geen echte Westlander was. Zijn ouders kwamen uit Vlaardingen en zijn vriendengroep zat buiten het Westland. Ik ging in die tijd regelmatig op mijn brommertje naar Delft waar ik werkte en mijn vrienden en familie waren."
"Toen het voorjaar werd en mensen naar buiten kwamen om hun tuinen te verzorgen, begon het te veranderen. We maakten kennis met onze buren en kregen meer contact. En toen we kinderen kregen, werd het makkelijker. Op het schoolplein leerde ik andere ouders kennen, en zo bouw je toch een netwerk op."
De Kromme Jongens
Marianne ontdekte gaandeweg de charme van het dorpsleven. "Wat me nu juist zo aantrekt, is de gemoedelijkheid. Mensen groeten elkaar op straat, en er is altijd hulp als dat nodig is. Ik heb buren van bijna negentig jaar oud, en we staan altijd voor elkaar klaar. Daar hecht ik waarde aan."
In de loop der jaren begon Marianne zich een echte Westlander te voelen. "Mijn dochter ging naar de toneelschool in Rotterdam, en daar kwam een oproep voorbij van de Westlandse band De Kromme Jongens." Het gaf haar een gevoel van trots, omdat zij de groep kende. "Op dat moment besefte ik echt: ik hóór erbij."
De Kromme Jongens. WOS
Verbondenheid
Marianne wil niet meer weg uit De Lier en woont na ruim dertig jaar nog steeds met heel veel plezier in hetzelfde huis. Ze brengt veel tijd door in de regio. "Ik fiets en wandel graag over de tuinderspaden en haal verse groenten en bloemen bij stalletjes. Die kwaliteit vind je nergens anders."