Hondenbaas over doodgebeten schapen: 'Ik ben hiervoor verantwoordelijk'

Niet alleen eigenaresse Judith Prins is kapot van de dood van haar veertien schapen, ook hondenbazen, en broers Matthijs en Tim Frerichs kunnen nauwelijks bevatten wat er gebeurd is.

"We zijn er kapot van. Maar we nemen onze verantwoordelijkheid. Daarom willen we vandaag ook helpen met opruimen."

Eén voor één tilt Tim de kadavers van de schapen uit de bus. "We hebben vanochtend eerst geholpen met de beesten ophalen op de plek waar ze overleden zijn, in de wei en de sloot tussen de Slaperdijk en de kassen. Nu gaan we ze hier aan de Haagweg bergen, en worden ze morgen opgehaald."

"Luguber", noemt Tim het. "Het is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Dit wens je niemand toe." Maar hoe heeft het zover kunnen komen? "Zaterdagavond gingen mijn broer en ik samen de honden uitlaten. Op een gegeven moment rukt mijn hond zich los uit haar halsband, ze rent weg en ik roep haar, normaal komt ze dan terug, maar nu niet."

'Voel me schuldig'
Volgens de broers liep de andere hond ook aangelijnd, maar werd deze door de ander meegetrokken. Of de halsband niet iets te los zat? "Hij zat niet losser dan normaal, ik kon er twee vingers tussen stoppen, écht, ik vind het onbegrijpelijk."

Tim gaat de hele nacht door met zoeken. "Ik dacht meteen aan de schapen. Ik woon hier pas zes weken, en in die tijd was het me al opgevallen dat ze erg geïnteresseerd is in die beesten als we er langs lopen. Ik ben op alle plekken geweest waar schapen zijn, alleen op deze plek niet. Ik had het ook anders aan moeten pakken, de politie direct moeten waarschuwen. Ja, ik voel me schuldig."

'Heel goed mis'
Schaapsherder Judith Prins waardeert het dat de jongens vandaag meehelpen, al blijft het slechts een pleister op de zere wond. "Ik ben lamgeslagen", weet ze er nog met een glimlach door haar tranen heen uit te krijgen. "Ik zie ook de hele tijd die film voor me. Hoe ik erachter kwam dat er van mijn 60 schapen nog maar één in de wei stond. En hoe tijdens de zoekactie steeds meer dode dieren aantrof op de weg, in de sloot, of levend, volledig in shock. Dan weet je: het is heel goed mis."

Naast de veertien overleden schapen zijn er nog steeds vier schapen vermist, en vijf gewond, waarvan Judith niet weet of ze het gaan halen. "Ik ga er vanuit dat de vermiste schapen ook dood zijn." Ze hoop dat het drama een les is voor andere hondenbazen. "Mensen moeten inzien dat een hond altijd een hond blijft. Hij kan nog zo lief thuis zijn, maar het kan een keer mis gaan. En nu zijn het schapen, maar de volgende keer zijn het kinderen. Een hond moet gewoon altijd aangelijnd lopen."

Niet allemaal doodgebeten
Wat de jongens met hun honden gaan doen, is nog onduidelijk. "We moeten de consequenties inzien, dit kan niet", zegt de vader van de jongens. "Er zal een andere plek voor ze gezocht moeten worden, in elk geval niet in een omgeving met schapen."

Volgens Tim en Matthijs heeft het niet per se met het ras Husky te maken. "Ze staan er helemaal niet bekend om dat ze dit doen. Ik denk dat ze de schapen vooral richting de sloot hebben gejaagd en schapen kunnen niet zwemmen, dus daar zijn ze verdronken. Er zijn wel bijtwonden, maar ze hebben ze echt niet allemaal doodgebeten."

Nachtmerrie krijgt nog een staartje
Judith verwacht dat deze nachtmerrie nog wel een staartje krijgt. "Behalve de emotionele schade, is er ook financiële schade." Onder de doodgebeten dieren waren voornamelijk lammetjes, de toekomst van de kudde van Prins. "Het is toch als een moeder die haar kinderen kwijtraakt", zegt ze geëmotioneerd.

Of haar hekwerk beter en sterker moet worden, denkt ze van niet. "Als zo'n hond het in zijn kop krijgt, dan kan je een hek hebben van drie meter hoog, dan kun je doen wat je wil, maar hij komt er toch wel overheen. Wat we vooral gaan doen, is dit verwerken en hopen dat we het een plek kunnen geven."