Gedicht van de Week #51

een straat in Wateringen

door Nico van de Wetering

laatst, op een best wel

zonnige zondag was ik terug

in de straat waar ik speelde

toen het kind binnen mij

nog vrij zijn gang kon gaan

de huizen hebben nog steeds

dezelfde nummering als toen

maar de cijfers prijken nu

op muren van strak gemetselde

nieuwe bakstenen

de rijen prunus serrulata

zijn verdwenen, nu wolkt er

straks in het voorjaar niet langer

een roze furie door het

hemelblauw

de tuintjes zijn betegeld

precies zoals slecht aangeveegde

paradeplaatsjes

daar staan

als statige gardesoldaten

kliko's in het gelid, op wacht

voor pastel geverfde voordeuren

langs de stoeprand glimt

in de zon een rij goed gepoetste

knappe auto's

geen ballen meer in de tuin

van de buren

geen doffe knallen meer

in de poortjes, van de maggiblikjes

met carbid, elke oudjaar

geen agent de Wit meer

niet meer vluchten als zijn fiets

verscheen aan het begin

van de straat

op mijn geboorteplek

zijn de bomen neergehaald

is mijn jeugd verwaaid