Gedicht van de week #27
'De Menselijke Maat'
wij zullen uiteindelijk állemaal verzuipen!
tenminste, als wij zó doorgaan
dat scenario is bijna niet meer te stuiten
en dat hebben wij gedaan . .
de minister van milieu die verklaarde :
dat er nú wat moest gebeuren: strengere wetten
alsof we zó de thermostaat van de aarde
een paar graden lager zouden kunnen zetten . .
ik zou van hem dan weleens willen weten :
hoe is het nou toch ooit gekomen dat
de zeespiegel negentig meter is gestegen
nog lang voordat ik een brommer had . .
eerst de bevriezingsdood, als onheilstijding
want er kwam een nieuwe ijstijd aan
maar is later bijna ongemerkt in de dreiging
van het broeikas-effect over gegaan . .
nou is angst voor rampspoed van alle tijden
maar de verzuring was ineens over, hoe kén dan dan? . .
toen AIDS, een kwart van ons zou overlijden
en het gat in de ozonlaag, hoor je ook niks meer van . .
van de ijstijd tot aan Ebola, het ging vanzelf voorbij
ook stijgende temperaturen, zoals nu blijkt
ik denk dan altijd aan m'n Oma, die heel vaak zei :
het zal mijn tijd wel duren...en ze had gelijk .
auteur: Petri Jakobs