'Als je vraagt waarom wij geen vrijheid hebben, ben je ineens verdwenen'

Mohamed Sido is Koerdisch met een Syrisch paspoort. Koerden worden net als christenen en Joden vervolgd in Syrië. Sido woonde in de stad Afrin en nu sinds enkele maanden in het Carlton Hotel in Naaldwijk.

Mohamed Sido heeft geschiedenis gestudeerd en weet wat er in de rest van de wereld speelt. "Veel mensen weten van niks”, begint hij zijn verhaal. “Ze hebben geen open mind en staan alleen open voor hun eigen cultuur. Ze hebben ook alleen oog voor hun eigen religie. Ik ben atheïst. Maar dat moet je", en Sido kijkt voor de zekerheid toch even achterom, "in Syrië niet zeggen. Je mag pas iets zeggen met toestemming van de overheid. Alleen als je naar hun mond praat, kun je daar overleven."

Iedereen weet dat Syrië een dictatuur is met Bashar Hafez al-Assad als dictator

Mohamed Sido

Leugens

De overheid in Syrië doet in de media volgens Sido net alsof het een democratisch land is. "Maar dat is verre van waar. Iedereen weet dat Syrië een dictatuur is met Bashar Hafez al-Assad als dictator." Sido was publicist in Syrië en schreef artikelen waar de overheid niet blij mee was. "Ik mag mijn werk niet publiceren omdat ik Koerdisch ben. Je mag geen eigen mening hebben, maar je moet schrijven wat de overheid vindt dat je moet schrijven. Je ziet dat ook terug op televisie, in boeken of in films waarin Bashar al-Assad altijd de grote man is. Maar dat zijn leugens. Desondanks hangen Koerden voor de zekerheid een foto van Bashar al-Assad aan de achteruitkijkspiegel van hun auto. Als je dat niet doet, kun je zomaar in de problemen komen. Ik zie geen toekomst in Syrië. De overheid is daar maffia."

Door de oorlog is mijn familie verspreid over de hele wereld.

Mohamed Sido

Andere cultuur

Sido komt uit een gezin met zeven kinderen en is single. Door de oorlog is zijn familie verspreid over de hele wereld. "Mijn sociale netwerk is helemaal weg. Mijn vader en moeder wonen in Syrië. Mijn broers en zussen wonen in verschillende landen, zoals in Irak en Turkije maar ook in Canada. Mijn familie en vrienden mis ik iedere dag” In Syrië kwamen de hele dag familie, vrienden en buren over de vloer. Iedereen hielp elkaar elke dag van ’s ochtends vroeg tot 's avonds laat. Dat is in Nederland anders, valt Sido op. “In Nederland is het vaak overdag werken en daarna is het stil op straat en zitten veel mensen binnen. Wij hebben een andere cultuur. Wij leven veel buiten en op straat. Veel families wonen ook in dezelfde straat. En als een familielid trouwt blijft deze vaak in dezelfde straat wonen. Mensen die in Nederland trouwen, verhuizen vaak naar een andere plaats of een andere provincie.”

Leuk om tijdens vakantie in een hotelkamer te verblijven maar niet om permanent in te wonen.

Mohamed Sido

Masterplan

Sido zou graag werken aan een masterplan voor de toekomst. "Ik kan nu niet echt toekomstplannen maken. Ik weet immers niet hoe lang ik hier nog kan blijven en waar ik later naartoe kan. Het eerste dat ik wil doen is de taal leren spreken. Dat is sowieso noodzakelijk om verdere plannen te maken. Taal is nodig om een beroep te leren. Als je bijvoorbeeld stage loopt, moet je de taal kunnen spreken. Daarna is het nodig om een eigen plek te hebben.”“Nu heb ik totaal geen privacy en zitten we bovenop elkaar. Niet iedereen is nu eenmaal hetzelfde. De een wil vroeg en de ander juist laat naar bed. De een wil muziek luisteren, de ander wil studeren in alle stilte. Sommigen moeten vroeg op om naar hun werk te gaan. De ander komt laat thuis. Het is leuk om tijdens vakantie in een hotelkamer te verblijven, maar niet om permanent in te wonen.”, zegt hij over zijn huidige verblijfplaats. 

Beeld zegt meer dan duizend woorden

In Syrië zijn de media en pers volgens Sido gecensureerd door de overheid. "Als je aan de overheid vraagt waarom wij geen vrijheid hebben zoals in Europa of Amerika, ben je in eens verdwenen. Mijn droom is een documentaire te maken over het leven en de cultuur in mijn geboorteland en hoe wij als Koerden in Syrië leven. Maar ook over de verschillen tussen Europa en Arabië. Dat kan ik niet doen in mijn land.”

“Schrijven doe ik graag, maar ik maak liever documentaires. Niet iedereen kan lezen en een beeld zegt vaak meer dan duizend woorden. Ik heb nu de tijd om een script te schrijven. Maar ook als ik een baan heb, kan ik daar aan werken. Ik heb in Syrië meegewerkt aan films en documentaires, dus ik heb ervaring. Maar dat is best wel lang geleden. Ik heb ook nog geen locatie en het maken van een film is best kostbaar. Maar ik blijf hoopvol."