Saia hield alle vogels in haar handen terwijl ze een spuitje kregen: 'Het voelde als verraad'
"Dit is geen euthanasie, dit is moord." Bij Saia Hendrickx van vogelzorgcentrum De Houtsnip in Hoek van Holland wisselen woede en tranen elkaar af, meldt mediapartner Rijnmond deze zondagavond.
Hendrickx deed tegenover Rijnmond haar verhaal over de gruwelijke dag waarop onder meer de wilde eenden, ganzen en zwanen een spuitje kregen. Donderdag werd tijdens een inspectie door toezichthouder NVWA vogelgriep vastgesteld en de dieren moesten direct worden 'geruimd': uit voorzorg doodgemaakt vanwege het gevaar van besmetting.
De Houtsnip verzorgt al ruim 50 jaar zieke en gewonde vogels. Het zorgcentrum had al strenge maatregelen genomen rond hygiëne, vanwege de vogelgriep. Tevergeefs, bleek afgelopen week. Hoeveel vogels er zijn doodgemaakt, wil Saia liever niet zeggen. Veel van die bewuste dag is ze ook kwijtgeraakt in haar hoofd. Nadat de laatste vogels waren afgevoerd, stortte ze letterlijk in elkaar en was ze uren weg.
Een laatste kus voor de kapitein, Mr. Rose
Beheerder Saia wilde niet dat de arts van de NVWA haar vogels aanraakte, dus haalde ze alle vogels zelf op, gaf ze een kus, hield ze vast terwijl ze de spuit kregen en stopte de warme lijkjes eigenhandig in een zak. Een beschermend pak weigerde ze. "Het voelde als verraad", zegt zij in tranen. "Sommige dieren waren vroeger zwaar mishandeld door mensen. Ze hadden mij weer hun vertrouwen gegeven." Normaal kregen dode vogels een mooie eigen doek en een bloem in de vrieskist, tot ze werden opgehaald. Daar was nu geen tijd voor. Saia moest de vogels direct na de spuit in een tas doen en in de auto leggen.
De laatste vogel die ging was een zwaan, Mr. Rose. Liefdevol vertelt Saia hoe Mr. Rose al toen hij vier jaar geleden binnenkwam de kapitein van de buitenplaats was. Het was een lieve vogel, hij kreeg zelfs een vriendinnetje bij de opvang. Maar hij was duidelijk de chef van de opvang. Als enige kreeg Mr. Rose zijn spuit in zijn eigen buitentuin. Als kapitein verliet hij als laatste zijn schip. Met een laatste kus van Saia.
Achtergebleven veertjes
Dagen en nachten kwam ze naar de opvang om voor de vogels in het binnenverblijf en de buitentuin te zorgen, ze erdoorheen te trekken. Eenden, ganzen, zwanen en kleinere vogeltjes. Nu is het donker, kil en doodstil in de opvang. Alleen een paar kleinere vogeltjes, wat kraaien en het uiltje zijn er nog. "Het is een horror. Je ziet hier de sporen van de dieren nog. De voer- en waterbakken en de vuile handdoeken zijn weg, maar de veertjes liggen er nog, als herinnering aan aan de beestjes die er hebben gezeten. Ik hoor ze nog rondlopen. Buiten is een grote lege, dode vlakte. Het water beweegt alleen nog door de pomp of door een achtergebleven veertje."
Sinds de ruiming komt Saia nog steeds elke dag naar de opvang, omdat ze niet weet niet anders te doen. "Ik kan dit geen plek geven. Een klok of een tafel geef je een plekje, maar waar moet ik dit neerzetten? Ik ga dit niet overleven. Waar heb ik het voor gedaan? Er is een stuk van mijn leven afgenomen." Het zorgcentrum had al zware tijden achter de rug. Het enorme werk na de olieramp in de Nieuwe Waterweg, en later een herpesuitbraak waarbij met man en macht voor de vogels werd gestreden. Veel van de vogels in de opvang zouden nooit meer terugkeren in de natuur, maar wachtten op een permanent plekje ergens bij een andere opvang.
Scheldwoorden
Toch vinden de vrijwilligers veel steun bij elkaar. Een aantal van hen is zo geraakt dat ze voorlopig niet meer terugkomen en thuis met het hoofd tegen de muur zitten van ellende. Een paar anderen willen nog een laatste keer door de verblijven lopen, voordat alles komende week volledig wordt gesaneerd. Voor de NVWA en het ministerie van LNV heeft Saia geen goed woord over. Ze was donderdag in staat de controleurs fysiek iets aan te doen, maar dan had ze in de toekomst niets meer voor vogels kunnen betekenen. Ook nu nog komen de scheldwoorden als het over de autoriteiten en de regels gaat. Ze blijft zichzelf afvragen wat ze had kunnen doen om de dood van al die vogels te voorkomen.
De Houtsnip moet een aantal weken op slot, maar zodra het kan, wil Saia de draad weer oppakken. "Er zijn dieren die ons nodig hebben. Ik begin niet opnieuw, ik ga door."
