Archief

Gedicht van de week #29

A whiter shade of pale

Procol Harum, 1967

Tijdens mijn Wateringse wandelingen

kom ik in een zijstraat van het Oosteinde,

Waterpark geheten, altijd langs een oud

kasje dat zowel binnen als buiten de

jaren '60 van de vorige eeuw ademt.

Het doet me altijd denken aan één van

de meest mooie muzikale ervaringen

die ik in mijn toen nog jonge leven had.

Gonzende ruimtes

spookachtige gezichten

witter dan bleek.

Weggewaaide plafonds

geschudde speelkaarten

Vestaalse maagden

op weg naar de kust.

Een hemelsblauwe middag in juni.

Ik was blad aan het plukken

In een oude kas die kreunend

Aan zijn laatste jaren toe was.

Het lucht hoog gestoken

de handen verworden tot

groen gepantserde klauwen.

Transistorradio op de betonnen

Kasvoet, afgestemd op Veronica

speelt de nieuwste muziek.

Toen opeens was het of ik

een klap voor mijn kop kreeg

en mijn bloed pompte sneller

dan bij mijn eerste verliefdheid.

Het waren de engelen zelf

die een band hadden gevormd,

hemelse klanken wervelden

door de kas en tranen liepen

over mijn wangen die groene

strepen werden toen ik

ze probeerde weg te vegen.

In trance zat ik op de pijp.

Straks gauw mijn handen

wassen, met bleek en

koffiedik, andere kleren

en brillantine in het haar.

snel op de fiets naar

Joop Loch voordat de

Single is uitverkocht.

Auteur: Nico van de Wetering