Gedicht van de week #29
A whiter shade of pale
Procol Harum, 1967
Tijdens mijn Wateringse wandelingen
kom ik in een zijstraat van het Oosteinde,
Waterpark geheten, altijd langs een oud
kasje dat zowel binnen als buiten de
jaren '60 van de vorige eeuw ademt.
Het doet me altijd denken aan één van
de meest mooie muzikale ervaringen
die ik in mijn toen nog jonge leven had.
Gonzende ruimtes
spookachtige gezichten
witter dan bleek.
Weggewaaide plafonds
geschudde speelkaarten
Vestaalse maagden
op weg naar de kust.
Een hemelsblauwe middag in juni.
Ik was blad aan het plukken
In een oude kas die kreunend
Aan zijn laatste jaren toe was.
Het lucht hoog gestoken
de handen verworden tot
groen gepantserde klauwen.
Transistorradio op de betonnen
Kasvoet, afgestemd op Veronica
speelt de nieuwste muziek.
Toen opeens was het of ik
een klap voor mijn kop kreeg
en mijn bloed pompte sneller
dan bij mijn eerste verliefdheid.
Het waren de engelen zelf
die een band hadden gevormd,
hemelse klanken wervelden
door de kas en tranen liepen
over mijn wangen die groene
strepen werden toen ik
ze probeerde weg te vegen.
In trance zat ik op de pijp.
Straks gauw mijn handen
wassen, met bleek en
koffiedik, andere kleren
en brillantine in het haar.
snel op de fiets naar
Joop Loch voordat de
Single is uitverkocht.
Auteur: Nico van de Wetering